Voor Requiem voor de Onwerkelijkheid is Silbersee in alle veertien steden waar de voorstelling gespeeld wordt, een samenwerking aangegaan met lokale amateurkoren en zanggezelschappen. In totaal namen bijna 300 gepassioneerde zangers deel aan dit project. Sopraan Jennifer van der Hart en ik, impactmanager Isabel Sheridan, reisden door het hele land om met deze koren te repeteren—van Amsterdam tot Helmond en Hengelo. Wat zij precies in de voorstelling gaan doen, blijft nog even een verrassing; daarvoor moet u echt zelf komen kijken. Wel kunnen we alvast vertellen hoe deze samenwerking tot stand kwam en waarom zij zo’n belangrijke rol speelt in ons werk.
Sinds september 2024 heeft Silbersee koren door het hele land benaderd met de vraag of zij eenmalig een rol wilden spelen in onze nieuwe opera. Dit betekende eindeloos bellen, navragen bij theaters en kennissen, en googelen, totdat we in elke stad een enthousiast koor vonden. De reacties waren altijd hartverwarmend: hoewel veel van deze koren ons nog niet kenden, zeiden ze vrijwel direct ja. Keer op keer bevestigde dit de openheid, avontuurlijkheid en betrokkenheid van de gemeenschap van muziekbeoefenaars in Nederland—en hoe krachtig samen muziek maken blijft als verbinder. Nu, eind februari, reizen Jennifer en ik naar Meppel om Kleinkoor Vivace voor te bereiden op de try-out van 13 maart.
Samenwerken met muziekliefhebbers, zowel professioneel als amateur, zit in het DNA van Silbersee. We geloven dat muziek en theater het beste tot hun recht komen wanneer ze gezamenlijk worden gemaakt, ongeacht leeftijd, opleiding, gender, herkomst of levensbeschouwing. Dat klinkt misschien cliché, maar hierin schuilt een diepe waarheid. Professionals staan naast amateurs, ervaren makers naast beginners, jong naast oud. Voor de voorstelling Café de Verlossing werkte Silbersee bijvoorbeeld met twaalf hobbyisten tussen de 60 en 91 jaar oud, die naast professionele zangers op het podium stonden—en dat resulteerde in een magisch resultaat. De lokale koren waarmee we voor Requiem voor de Onwerkelijkheid werken, vormen dan ook een natuurlijke en waardevolle aanvulling op onze veelkleurige cast.
In alles wat Silbersee doet, staat de stem centraal—als medium voor gevoel, overtuiging, identiteit en nog veel meer. Daarom zoeken we bewust de samenwerking in de vorm van de stem. Dit enthousiasme en de vanzelfsprekende verbondenheid die muziek creëert, merkten we meteen in Meppel. Tijdens de pauze deelt een koorlid wat zij zo bijzonder vindt aan samen zingen: "Wat zo gaaf is aan samen zingen, is dat je uiteindelijk onderdeel wordt van een totaalklank, een gelaagdheid en opbouw die rijker en complexer is dan de losse stemmen alleen." Op dezelfde manier zien wij de toevoeging van twintig nieuwe stemmen per stad als een unieke verrijking van Requiem voor de Onwerkelijkheid. Het maakt de voorstelling gelaagder en complexer, omdat het in elke stad weer anders klinkt.
Een laatste belangrijke reden om met zoveel verschillende mensen samen te werken, is onze overtuiging dat elk project een dialoog moet aangaan met zijn omgeving—de plek, de gebouwen, de natuur en vooral de mensen die ermee verbonden zijn. Als gezelschap met Amsterdamse wortels reizen we het hele land door, en hoe leer je een plek beter kennen dan door lokaal te werken, met de mensen die er wonen? Over de samenwerking met Silbersee zegt de voorzitter van het koor: "Het is extra leuk dat jullie naar óns komen. Amsterdam is niet zo ver, maar toch… Ik heb het idee dat Drenthe en Groningen soms vergeten worden als het om kunst en cultuur gaat. En dat terwijl er wel degelijk ‘muziek’ in de provincie zit, om het maar zo te zeggen." De samenwerking maakt de voorstelling niet alleen levendiger, maar ook relevanter. Iedere stad brengt haar eigen energie, cultuur en stem in, waardoor elke voorstelling uniek is. Over de vraag met welk gevoel ze naar de voorstelling van 13 maart kijkt, zegt een ander koorlid: "Ik vind het niet spannend, maar wel heel leuk. We laten ons verrassen! Ik ben fan van Toon Tellegen, dus als zijn teksten en muziek samenkomen, zal het wel goed zijn."
Tekst: Isabel Sheridan
Foto's: Micklin Korsuize