Achter de Schermen: Juliette van Ingen

Je bent van huis uit danser. Waar is jouw liefde voor dans eigenlijk begonnen?
"Dat begon heel jong. Mijn oudste zus was balletdanseres en 22 jaar ouder dan ik, dus ik groeide op met dans om me heen. Ik danste zelf altijd door het huis, en mijn ouders hebben me op mijn vierde op balletles gedaan – dat leek de meest logische stap. Toen ik tien was, werd het vier keer per week, en daarna dagelijks op de balletacademie. Het is een taal voor mij geworden, bijna verweven in mijn DNA.  Nu, op mijn 62e, beweeg, dans en train ik nog steeds en merk ik dat ik het echt nodig heb om mijn hoofd, hart en lijf in balans te houden.Het is voor mij de mooiste manier van expressie, zonder woorden, alleen met het lichaam."

Dans is niet de hoofdfocus van wat Silbersee doet. Hoe ben je uiteindelijk in het muziektheater beland?
"Toen ik Silbersee twaalf jaar geleden leerde kennen, was ik nog repetitor en coach bij Dansgroep Amsterdam. Mijn eerste kennismaking met Silbersee was enorm chaotisch. Ik kwam in een verfbespatte joggingbroek naar een spontaan gepland kennismakingsgesprek, omdat ik middenin een verbouwing zat. Achteraf gezien had ik geen idee wat ik precies ging doen. In het begin leek mijn rol meer op die van ‘productieleider’, maar al snel merkte ik dat dat niet goed bij me paste. Na een paar weken zei ik tegen de zakelijk leider: ‘Dit wordt hem niet, ik doe dit niet meer.’ Gelukkig kreeg ik toen de kans om weer met de mensen op de vloer te werken. Daar ligt mijn kracht. Langzaam vond ik mijn plek als schakel tussen de leiding en de performers, bewegingscoach en Romain’s sparringpartner."

Op welke momenten haal je de meeste voldoening uit al die verschillende rollen?
"Ik vind het waardevol om te zien dat mensen beter functioneren en daardoor beter kunnen performen. Het mooiste is wanneer alles samenkomt en het proces gaat vloeien, en daar help ik graag bij. De theaterwereld zit vol met leuke, maar ook heel eigenzinnige mensen, waardoor het niet altijd even makkelijk is om iedereen op dezelfde lijn te krijgen. Zelfs als Romain onmogelijke dingen vraagt, vertrouw ik erop dat het vaak tot iets moois leidt, ook al vraagt het soms geduld. Het is een proces van geven en nemen, waarin we altijd proberen het beste uit elkaar te halen."

Je bent al 12 jaar bij verschillende projecten van Silbersee betrokken. Je hebt het collectief ook zien veranderen, met een belangrijke koerswijziging sinds het manifest. Welke van deze acht kernwaarden is voor jou het belangrijkst?
"Wat ik heel mooi vind aan de verandering die met het manifest is ingezet, is dat het werk echt van, voor en met iedereen wordt gemaakt. Dat was voor mij persoonlijk ook belangrijk. Na 42 jaar in dit vak, met een achtergrond in dans en onderwijs, merkte ik een groeiende behoefte om mijn ambacht dichter bij mensen te brengen. Dat doe ik nu bijvoorbeeld door danslessen te geven aan ouderen, waar ik direct hun welzijn zie verbeteren, fysiek en mentaal. Deze benadering van ‘voor en met’ heeft ervoor gezorgd dat Silbersee nu ook nieuwe soorten projecten doet. Van werken met hobbyisten naast professionals, zoals bij Café De Verlossing, tot het betrekken van lokale gemeenschappen. Dit maakt het werk op een andere manier toegankelijker dan bijvoorbeeld onze oeropera’s en brengt een nieuwe dynamiek die past bij Silbersee. Het publiek herkent zichzelf in wie en wat ze op het toneel zien, wat hen inspireert om zelf deel te nemen of iets nieuws te proberen. Die verbinding tussen kunst en mensen, waarbij toeschouwers ook deelnemers worden, is wat Silbersee voor mij bijzonder maakt."

Over bijzondere groepen deelnemers en gemeenschappen gesproken: je werkt al langere tijd met senioren, onder andere voor Café De Verlossing. Hoe is dat voor jou begonnen?
"Na mijn danscarrière heb ik altijd die mix opgezocht: werken met verschillende groepen, zoals in het speciaal onderwijs. Op een dag werd ik door Liesbeth Osse, oprichter van Gouden Dans, gevraagd of ik een voorstelling met senioren wilde maken. Ik twijfelde in eerste instantie, want ik ben geen choreograaf. Toch ben ik erin gedoken."

En wat ontdekte je in dat proces?
"Waar veel mensen voorzichtig starten met ouderen, ga ik er meteen vol in. Het is een proces van ontdekken en samen groeien. Ik laat zien dat ze veel meer kunnen dan ze denken. Het samenwerken en fysiek bezig zijn geeft hen energie en zelfvertrouwen. De voorstellingen verrasten niet alleen henzelf, maar ook hun families en vrienden, wat hun trots en zelfbeeld versterkte. Voor mij is het belangrijk om respectvol te werken, maar ook om kwaliteit te waarborgen. Een voorstelling maken is niet zomaar iets, ook al zijn het geen professionals. Ik behandel hen als serieuze deelnemers die zich moeten inzetten. Dat betekent soms zeggen: 'Nee, dit kan beter.' Werken met hen heeft me laten zien hoeveel betekenis kunst kan hebben in het leven van mensen."

Juliette's vijf favorieten
Favoriete reisbestemming: Het achterland van Sorrento in Italië, vooral Marina del Lobre en omgeving. Hier vind je het authentieke Italië dat ik als kind leerde kennen, met prachtige wandelingen en heerlijk eten.
Favoriete maaltijd: Ik kan kommen vol eten van bijna elke soep.
Favoriete boek: Liefde in tijden van cholera van Gabriel García Márquez. Het deed me denken aan de liefde van mijn ouders. Ik durf het niet opnieuw te lezen; het symboliseert nu hun liefde, en dat wil ik zo houden.
Favoriete manier om de dag te beginnen: Met een kop thee, rekken, strekken en wat beweging.
Favoriete bordspel: Het Zwerverspel, een variant op Monopoly met meer wendingen en kansen om verlies in winst om te zetten. Ideaal voor uren speelplezier met het gezin!

Tekst: Isabel Sheridan